“Γιατί είναι αναγκαίο ένα ευρύ Αντιδεξιό μέτωπο..” Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής
Τα τελευταία 2 χρόνια μετά και την κορύφωση των γεγονότων της πανδημίας του κορονοϊού, ζούμε την απόλυτη απελευθέρωση και επιβολή των ιδεοληψιών, των ενστίκτων και των ονείρων του σκληρού εγχώριου Νεοφιλελευθερισμού… Οι κινήσεις στο κομμάτι διαχείρισης της πανδημίας, οι χειρισμοί στην οικονομία με το αντεργατικό νομοσχέδιο για το 8ωρο αλλά και η όλη επικοινωνιακή αντίληψη των πραγμάτων, μέσω της λίστας Πέτσα με την οικονομική υποστήριξη στα μεγάλα ΜΜΕ δεν αφήνουν κανένα περιθώριο πια ότι η Φιλελεύθερη Δεξιά θέλει όσο μπορεί και όσο προλαβαίνει ακόμα να αλώσει και να απλώσει…
Nα αλώσει αρχικά ότι έμεινε από το κοινωνικό κράτος της πρόνοιας και της αλληλεγγύης αρχικά, δίνοντας τα απομεινάρια δώρο στα συμφέροντα των συμφερόντων που υπηρετεί και έπειτα να απλώσει τα διοικητικά και κομματικά της δίχτυα σε όσους αρμούς εξουσίας και δημόσιας διοίκησης δεν πρόλαβε τα προηγούμενα χρόνια διακυβέρνησης της. Το θέμα και το δίλημμα εμπεριέχουν το πιο ξεκάθαρο και πιο παραστατικό από ποτέ περιεχόμενο για το αύριο της παραγωγικής Ελλάδος αλλά και την ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας και πατρίδας… Θα αφήσουμε άραγε την Δεξιά να αλωνίζει ελεύθερα και ανεξέλεγκτα, χωρίς λογοδοσία και σε καιρό περιστολής της Δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών;; Θα τους αφήσουμε μέσα από τα τηλεπαράθυρα των διαφημιστικών λιστών, να μιλούν για την πολιτική τους κυριαρχία και για την ποσοτική ασφάλεια που τους δίνουν οι Δημοσκοπήσεις… Όχι, το νέο 79′ – 81′ πρέπει να ξαναέρθει μπροστά, να ξαναέρθει μπροστά ένα νέο Αντιδεξιό ευρύ μέτωπο με λαϊκό πρόσημο και πάνω απ’ όλα με πνεύμα Προόδου και Δημοκρατίας.
Η ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά μπροστά στην Φιλελεύθερη θύελλα και τα όσα ετοιμάζεται να φέρει σε συνέχεια της ισοπέδωσης της κοινωνικής οικονομίας και ανοικοδόμησης του νεοκαπιταλισμού και της εγχώριας Άρχουσας τάξης, οφείλει να παραμερίσει κάθε ανούσια διαφορά της και ιδεολογική της ανομοιότητα και να συνταχθεί σε ένα μεγάλο προοδευτικό – δημοκρατικό αντιδεξιό πολιτικό κ’ κοινωνικό μέτωπο… Όπως το 1981 η Λαϊκή Απαίτηση και εντολή, δεν ήταν μόνο η Πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα αλλά και η ιδεολογική και κυβερνητική απομάκρυνση της Επάρατης Δεξιάς από την εξουσία που κρατούσε χρόνια… Όπως και το 1993 η ίδια απαίτηση έγινε νέο αντιδεξιό και Λαϊκό ρεύμα με την πολιτική αλλαγή να έρχεται μετά από 3,5 χρόνια φιλελεύθερου πρόσημου και υποχωρητικότητας στην εξωτερική πολιτική… Ενώ χρειάστηκε η θητεία του Αλέξη Τσίπρα στην Πρωθυπουργία της χώρας απο το 2015 για να καταδείξει και να φανερώσει δύο αντιφατικά αλλά και συνάμα αλληλένδετα στοιχεία. Το πρώτο τον μόνιμο φόβο και αγωνία των σκληρών Νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης και της Τρόικας για το που πάει το θέμα Ελλάδα και η προσπάθεια απο την άλλη του ίδιου του Τσίπρα στα 5 χρόνια να εφαρμόσει μια πολιτική και μια ατζέντα με κοινωνικό πρόσημο, βασισμένη στην ισονομία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική οικονομία και το βαθύτερο και σημαντικότερο πρόσωπο της Ευρώπης της αλληλεγγύης και της κοινωνικής πρόνοιας για τους ανίσχυρους πολλούς και όχι για τους ισχυρούς λίγους…Αυτό το φάντασμα πλανιέται ακόμα πάνω απο την Νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και αυτό τους φοβίζει πιο πολύ, το ότι μετά απο την δεδομένη αποτυχία των κυβερνητικών ομοϊδεατών τους στην Ελλάδα και επίσημα σε λίγους μήνες απο τώρα με τις πραγματικές προκλήσεις που θα συναντήσει η οικονομία και η δημοκρατία, αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει ξανά μαζικά να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα…
Σήμερα με την Δεξιά στην εξουσία πιο αποφασισμένη και πιο ενισχυμένη από ποτέ με τις διαφημιστικές λίστες και τα κυβερνητικά της πεπραγμένα σε σχέση με την νέα εποχή στο εργασιακό καθεστώς, το Λαϊκό ρεύμα και η Ελληνική Κεντροαριστερά οφείλει να μπει κάτω από μια ενιαία σημαία συμμετοχής, αγωνιστικότητας και ανατροπής… Οφείλει να στοιχηθεί γύρω από τον σύγχρονο πολιτικά βασικότερο πόλο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς και με σημαία την διαφωνία σε όσα θέλουν να ισοπεδώσουν να σταθεί ως προοδευτική – δημοκρατική δύναμη ανατροπής στην πρώτη γραμμή και εντός Βουλής αλλά και έξω στην κοινωνία… Στην δυστυχία που θα συνεχίζουν να φέρνουν η Ελληνική Κεντροαριστερά οφείλει να είναι ένα μπετόν αρμέ, ένα τοίχος δικαιοσύνης, ενότητας, ισονομίας, λαϊκής θέλησης και ανατροπής…
Λάμπρος Παπαδής
Πολιτικός Συντάκτης